Time flies when you're having fun!

En zo zit, voor je ‘t weet, alweer één derde van onze reis erop.. De dagen vliegen voorbij hier! Afgelopen week zijn we begonnen met lesgeven op de school. Toen we maandagochtend op school aankwamen viel het ons op dat wij als een van de eerste docenten aanwezig waren, terwijl normaal gesproken de anderen al eerder op school zijn. Later hoorden we dat de docenten tot 2 uur ’s nachts waren doorgegaan met het vieren van Teachers’ Day. Dat verklaarde de vermoeide gezichten maandag! Erin mocht de spits afbijten door wiskundelessen (lees: rekenlessen) te geven in class 1, 2 en 3. De kinderen vonden het erg leuk, al waren ze nog een beetje verlegen, maar ze deden erg goed mee en pikten de les goed op. Op dinsdag, woensdag en donderdag stonden er weer lessen op het programma: Emily heeft de allerkleinsten geleerd wat ‘colour blue’ is en Erin dook terug in haar eigen basisschooltijd door breuken, delingen en andere hoofdrekensommen uit te leggen. We merken wel dat het makkelijker is om aan de wat oudere kinderen (vanaf class 3) les te geven dan aan de nursery kids. Daar moet je namelijk echt op precies dezelfde manier lesgeven als de Afrikaanse docenten doen, anders raken de kinderen in de war, en dat is soms nog lastig voor ons. Ook gebruiken ze in de nursery heel veel liedjes, dansjes en rijmpjes tussen de lessen door om de aandacht van de kinderen erbij te houden, en deze kennen wij (nog) niet.
Op woensdag ging de school eerder dicht omdat er ’s middags een condoleance service was van een collega (docent van een andere school ergens in de regio) die in augustus was overleden. Opgepropt tussen alle dikke konten van de vrouwelijke docenten reden we in het busje van school naar Wotutu, een klein dorpje tussen Buéa en Limbe. De dienst zelf was een interessante maar rare ervaring voor ons. Het was dus een soort herdenkingsdienst voor het leven van die vrouw, maar er werden alleen maar vrolijke happy-clap-liedjes gezongen en tijdens de hele dienst werd geen woord gezegd over de vrouw of over haar leven.. Pas aan het einde kwam er een familielid naar voren die een kort praatje hield, en daarna werd er vrolijk eten en drinken uitgedeeld, waar we echter wel voor moesten betalen. Ook kregen we nog wat boekjes in handen geduwd; “Jesus Christ’s Resurrection’’ en “How to find the correct church”. Straks als we terug komen in Nederland zijn we bekeerd geloof ik.. 
Zo af en toe staan we echt versteld van de manier waarop sommige kleine dingen hier verlopen. Zo hebben de docenten van P.M.S. een half uur staan kibbelen en discussiëren over 50 CFA (nog geen 8 eurocent) meer of minder voor een boete voor het spreken van Pidgin English op school.. En alles verloopt op een ontzettend langzame en onlogische manier, hier zullen wij als Nederlanders nooit aan kunnen wennen. Op vrijdag was het Guidance and Counselling Day, dus was er geen school voor de nursery. Het evenement zou om 9 uur beginnen, dus wij dachten laat te zijn toen we pas om kwart voor 10 gebracht werden. We bleken een van de eersten te zijn en hebben tot 12 uur (!!) gewacht tot ein-de-lijk de ‘belangrijke’ personen aankwamen en de viering kon beginnen… We weten dat dit normaal is hier, maar werden er toch lichtelijk chagrijnig van. De hele ceremonie zelf duurde maar een uurtje. En wat uiteindelijk nou ‘guidance’ en ‘counselling’ was van deze dag…?!? Meteen daarna naar huis gegaan, koffers ingepakt en op naar Douala. De rit verliep deze keer voorspoediger dan de eerste keer, we waren er in een uurtje en zaten een stuk comfortabeler :) Dit weekend verblijven we bij Marianne en haar gezin, een Australische familie met twee kinderen: Eve (6) en Arthur (8) en Logan de labrador (die alle Afrikanen maar al te graag willen eten als je met de hond over de markt loopt). Gisteren en vandaag hebben we genoten van de gezelligheid en de gastvrijheid hier, gezwommen, boodschappen gedaan en wat meer van Douala gezien. En als klap op de vuurpijl staan de mini cupcakes die we net met Eve hebben gemaakt in de oven, het ruikt heerlijk dus we gaan zo smullen :)