"White men! Ebola!"

Aangezien we geen internet meer hebben in Buea is dit verslag op verschillende momenten getypt, de datum waarop het getypt is staat erboven zodat er geen verwarring ontstaat :)

5 november
Back to Buea! Op maandagochtend bracht de chauffeur van Marianne ons naar Bonaberi, vanaf waar we altijd de geliefde topbusjes naar Buea nemen. Dat het droge, hete seizoen eraan komt is vooral in Douala goed te merken… Om 9 uur ’s ochtends gaf de auto al 35 graden aan. En daar zit je dan, 2.5 uur opgepropt in een busje zonder airco in de brandende zon: zweten!! Maargoed, wij mochten niet klagen. De hond die in een mini-kooi, alsof het een stuk bagage was, bovenop het dak van het busje werd geknoopt had het zwaarder te verduren: Na een half uurtje droop de eerste lading kots van ’t arme dier al langs de raampjes naar beneden… Dit herhaalde zich nog een aantal keer :( Na een vermoeiende rit kwamen we pas rond een uur of 1 weer aan in een warm huis in Buea. We misten de airco uit Douala meteen al.. ’s Middags koelde het gelukkig flink af door een enorme onweersbui die de berg af kwam rollen. Er kwamen spontaan krabben op de diepe regenplassen af! Waar die nou weer vandaan kwamen?..

Het was leuk om dinsdag na een week weer op school te komen en iedereen weer te zien. We merken dat we steeds meer een ‘band’ met de staff van de school krijgen (… en we sommige eindelijk kunnen verstaan) Ook geinig om te horen hoe ontzettend bezorgd mr. Godlove om ons was terwijl we in Kribi zaten. Hij was opgelucht dat “My babies who were so far away in Kribi!” niet de diepte in waren gesleurd door zeemeerminnen… Dus. De rest van de dag hebben we besteed aan het volgen van wat lessen, waarbij we getuige waren van een, in onze ogen, ouderwetse manier van straffen: best wel hard met een liniaal of stok op de vingers slaan als de jonge leerlingen (5-jarigen) iets niet goed deden. Niet onze manier van doen… Verder hebben we een rooster voor de laatste 2.5 week hier op school gemaakt. De vakken Geography, Health Education en English Literature bij de Primary en Drawing Lessons bij de Nursery staan nog op de planning. De laatste paar dagen hier zijn we van plan om een aantal Holland lessons te geven, om de kinderen ook iets van onze taal en cultuur mee te geven. Toen de dag erop zat en we het laatste stuk naar huis liepen gebeurde er iets opvallends: Op het moment dat we een groepje kleine jochies passeerden keken ze ons angstig aan en riepen ‘Ebola!’ naar ons. Zoals we al eerder hebben gemerkt op de school zijn de mensen in Kameroen zich zeer bewust van de dreiging van Ebola, wat opzich een positief iets is. Helaas hebben we ook gemerkt, mede door deze jochies, dat een heel groot deel van de bevolking absoluut geen kennis over de ziekte heeft, en zo denken sommigen dus dat wij als blanken de ziekte verspreiden. Ze zijn er echter heilig van overtuigd dat God hun land zal beschermen tegen de ziekte. Laten we het hopen…

Aangezien het regenseizoen tot een einde komt, is het op de school weer tijd voor sport! Vandaag was de eerste woensdag dat de laatste paar uren van de dag aan sport werden besteed. Het was op z’n zachtst gezegd hilarisch om een aantal iets te dikke leraressen in iets te strakke trainingspakjes als kikkers rond te zien springen, omgeven door een groep hyperactieve, laaiend enthousiaste en schreeuwende kinderen. Het enthousiasme werd alleen maar groter toen de ballen, die wij uit Nederland hadden meegenomen, werden verdeeld over de klassen. Heel erg leuk om te zien hoeveel plezier we ze ermee kunnen doen!



9 november
Op donderdag en vrijdag heeft Erin nog een lesje IB voor dummies in class 5 gegeven en verder hebben we lessen bijgewoond en onze eigen lessen voor volgende week voorbereid. In class 6 (groep 8) gaf de leraar moral education, maar de lesinhoud was nogal schokkend. Aan de kinderen werd geleerd dat homosexuelen de overdragers zijn van ziektes zoals HIV/aids en andere soa’s, dat wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat homo’s eerder sterven dan ‘normale’ mensen en dat homoseksualiteit drugsgebruik stimuleert. Later had Emily nog een interessante discussie met de leraar over dit onderwerp en over hoe hier in Nederland mee omgegaan wordt. Hij zei zelf wel dat hij het eigenlijk niet eens is met de vooroordelen over homo’s in Kameroen, maar dat dit is wat hij aangereikt krijgt om les over te geven.. Deze leraar is overigens wel een van de meest ‘westerse / moderne’ docent van de school, er zijn er genoeg die volledig achter deze les staan..
Donderdagmiddag werd er (voor de zoveelste keer) gevraagd of we onze terugreis naar Nederland toch niet nog iets langer konden uitstellen, zodat we nog wat langer op de school kunnen blijven en zij hun twintigjarige bestaan nog met ons kunnen vieren. Allemaal heel lief en aardig bedoelt, maar het lijkt niet helemaal tot ze door te dringen dat dat geen optie is aangezien ons visum niet langer geldig is en wij in Nederland straks ook weer verplichtingen hebben. We hebben het aanbod dus vriendelijk afgewezen. Toen we op vrijdagochtend in de taxi naar school stapten zat er al een vrouw in de taxi die meteen vrolijk tegen ons begon te praten. We herkenden haar wel van gezicht maar konden even niet plaatsen waar we haar nou van kenden. Later bleek dat het de vrouw was waar wij altijd fruit van kopen op het marktje  Leuk dat zij ons ook herkende (al is dat niet zo moeilijk hier) en dat ze zo geïnteresseerd in ons was! Aan het eind van de dag hadden we nog wat grappige gesprekken met de kinderen op school. Ze wilden weten wat wij in Nederland allemaal eten, en toen we vertelden dat wij brood met pindakaas en hagelslag eten lagen ze helemaal dubbel van het lachen  Ook vinden ze onze huid nog steeds raar, sommige durven ons niet aan te raken omdat ze bang zijn dat er dan iets gebeurd, en anderen komen juist steeds op ons af om onze armen te aaien en te knuffelen. Moedervlekken vonden ze nóg raarder… Maar ja, hoe leg je aan die kinderen uit wat dat is. We hebben het maar onze ‘African skin’ genoemd..

Weekend! Zaterdagochtend vroeg stapten we bij Pius (Diane’s chauffeur) in de auto om naar Kumba te gaan, zo’n 60 km ten noorden van Buea. Het mag dan de grootste stad van de provincie zijn, qua faciliteiten is het niks. Er is maar 1 verharde weg die dwars door de stad loopt en de rest van de wegen zijn nu al zeer moeilijk begaanbaar, moet je nagaan hoe dat in het regenseizoen is… Wij kwamen er ook niet voor de stad, maar voor het immense Barombi Mbo Crater Lake ten noorden van Kumba. Na een wilde rit over gatenkaaswegen moesten we uiteindelijk de auto aan de kant zetten en het laatste stuk lopen, omdat de gaten te diep werden en de weg te modderig werd. Het was een spannende tocht dwars door de modder, met diepe afgronden aan weerszijden van de weg. Het uitzicht bij het meer was stunning! Helder water omgeven door een uitgestrekt heuvellandschap met daarop de altijd mooie tropische begroeiing. Het viel ons op dat er maar 1 vissersbootje op het water was, terwijl het meer vol zit met tientallen verschillende soorten vissen. Dit komt, lazen we in onze oh-zo-handige-travelguide, doordat er in 1989 een enorme lading CO2 vrijkwam uit de diepte van het meer, waardoor heel veel vissen en ook mensen zijn gestikt. Volgens de locals is dit een vloek die op het meer rust, en veel Kameroenezen zijn hierdoor bang voor het meer. Op de terugweg spraken we nog met een collega van Pius en hij maakte een mooie opmerking over Nederland: “God made men, men made Holland!”

Vandaag (zondag) was het weer een standaard weekenddag hier: wassen, opruimen, schoonmaken en koken! We mochten eindelijk een keertje uitslapen, maar Erin werd helaas gewoon op de standaardtijd, 6 uur dus, wakker en kon daarna niet meer slapen. Goed in het ritme! Nadat we onze kamers weer goed gepoetst hadden en zere handen hadden van het uitwringen van de gewassen kleren en handdoeken was het pas twee uur, de rest van de middag hebben we niet zoveel meer gedaan. Het is jammer dat we hier in Buea weinig tot niks kunnen doen of zien in de middagen na school of in de weekenden, maar gelukkig krijgen we nog steeds geen genoeg van de potjes skip-bo en kaarten en vermaken we ons dus zo wel!


13 november
Maandagochtend ging de wekker weer vroeg af, het blijft moeilijk om iedere ochtend voor de zon op is ons bed uit te moeten kruipen.. We hadden gedacht dat het een rustige dag zou worden, tot we om kwart voor 12 hoorden dat we om 12 uur mee moesten naar een ‘corpse removal and funeral’ van een of andere vrouwelijke docent uit Buea die vorige week overleden was. Alle lessen die we al een week geleden gepland hadden moesten we op stel en sprong verplaatsen of afzeggen. Typisch weer, die Afrikaanse planningen die niet bestaan… :’) Toen we om kwart over 12 bij het mortuarium aankwamen, waren de andere leraren verbaasd dat het lichaam al weggehaald was. Vind je ’t gek, als dat om 11 uur gepland stond… Daarom moesten we dus bij de kerk in Wotutu zien te komen. Een hevige discussie volgde waarbij ons het angstzweet uitbrak toen we af en toe het woord ‘moto’ hoorden vallen (de gehele discussie konden we niet volgen). Dit betekent namelijk dat we met z’n tweeën achterop een krakkemikkige motor moeten, die bestuurd wordt door een roekeloze man zonder rijbewijs, scheurend over een smalle, slingerende weg waar je tegenliggers niet ziet aankomen. Hierbij komt nog dat ongelukken met deze voertuigjes een dagelijkse gebeurtenis zijn in dit land. Levensgevaarlijk dus! Gelukkig werd er uiteindelijk besloten een taxi te nemen en konden wij weer opgelucht adem halen. Toen we eenmaal een taxi hadden gevonden die bereid was om ons naar Wotutu te rijden begon het Twister spelletje. Linkerbil op rechterbeen. Rechterbil tegen rechterdeur. Linkeroksel op hoofd. 4 iets te dikke vrouwen opgepropt op de achterbank van een klein autootje: het was een hilarisch gezicht. Wij boften maar dat we met z’n tweetjes wel de hele voorstoel voor ons alleen hadden! De rit naar Wotutu duurde maar twintig minuten, maar zelfs in de taxi hielden we bij elke bocht ons hart vast. Als de chauffeur zin had toeterde hij nog voor we een bocht doorvlogen, anders was het op hoop van zege dat er geen tegenligger aankwam.. We hebben het overleefd  Na een wandeling door ontzettend arme wijkjes, waarbij ‘White men! White men!’ ons om de oren vloog, kwamen we aan bij het kerkje. Het is vreemd om je te realiseren hoe snel je aan de armoede om je heen ‘went’, hoe snel je het als ‘normaal’ beschouwt. Het is eigenlijk belachelijk dat we nu al niet meer opkijken van armoedige, houten hutjes of magere kindjes gekleed in vodden die keihard aan het werk zijn, en ondanks alles een brede glimlach op hun gezicht hebben als ze twee gekke witte meiden voorbij zien lopen. We realiseren ons maar al te goed hoe veel geluk wij hebben dat we in Nederland geboren zijn.. De begrafenis zelf was een aparte ervaring. Het is sowieso gek om bij een emotioneel afscheid van iemand te zijn die je totaal niet kent. Na een behoorlijk aantal preken, gebeden en liederen werden er een aantal rituelen op de kist uitgevoerd, zodat het zeker was dat God de overledene met open armen zou ontvangen in de hemel. Na ruim twee uur begonnen we weer aan de spannende reis terug naar huis, waar we aan het eind van de middag aankwamen.

De afgelopen dagen zijn we weer druk geweest met het voorbereiden en geven van engels-, aardrijkskunde- en gezondheidslessen. Woensdag- en donderdagochtend hadden we onze handen vol aan hyperactieve kleutertjes die iets té graag hun tekenkunsten aan ons wilden laten zien en uiteindelijk hun kleurpotlood helemaal niet meer wilden teruggeven.. Heel vermoeiend, maar ook heel leuk! De vrije uren op school hebben we besteed aan het voorbereiden van de lessen over Nederland van volgende week. We zullen zien hoe goed de kinderen straks Nederlands spreken..  Vanmiddag heeft Emily geleerd dat ze maar beter niet alles moet willen weten. Toen er na haar aardrijkskundeles in groep 8 een bak vol vreemde rollen naar binnen werd gebracht floepte ze er ‘What’s that?!’ uit. Meteen kreeg ze door de leraar, vol enthousiasme, een van de rollen in haar handen geduwd met de mededeling dat ze morgen moet laten weten hoe lekker ze het vond. Het was dus eten. Traditioneel eten. Na nog geen hap in haar mond te hebben gehad spuugde ze het thuis alweer uit in de gootsteen omdat haar tong in de fik stond. Heerlijk dus!!


15 november
Gisteren was de laatste volledige lesdag op de school in Buea. Toch gek, hoe langzaam de uren soms ook gingen, de weken op school zijn voorbij gevlogen.. Net toen we ’s middags op het punt stonden om naar Douala te vertrekken, kwam Diane thuis met de mededeling dat ze malaria en tyfus heeft. Dus.. Hopen dat de tyfus niet door hetzelfde voedsel komt als dat wat wij eten.. Maargoed, op naar Douala dus. We vertrokken op tijd zodat we ruim voor het donker aan zouden komen bij Marianne. Tenminste dat dachten we, niet wetend dat we uren in de file zouden staan doordat er een aantal wegdelen compleet weg waren geslagen (door de regen..?). Ons busje werd ook nog is stilgezet door een aantal politiemannen die alle papieren gingen checken. Toen ze ons visum in handen kregen begon het gezeik: ze rekenden ons 3-maanden geldig visum vanaf de datum van aanvraag, in plaats van de datum waarop we het land zijn binnengekomen, en kwamen dus tot de foute conclusie dat ons visum niet meer geldig was en we dus illegaal in het land kwamen. Nooit gedacht dat je nog eens aan een politieman uit moet leggen hoe hij een visum af moet lezen… Na veel gedoe hadden ze eindelijk door dat wij het toch echt bij het rechte eind hadden en dropen ze teleurgesteld af omdat ze ons geen geld af konden troggelen.

Vandaag stond er een volleybaltoernooi op de American School op het programma. 6 fanatieke potjes volleybal in een open sporthal bij een temperatuur van 35 graden. Lekker hoor! Het niveau mocht dan niet al te hoog zijn, het fanatisme van iedereen en de gezelligheid maakte het een hele geslaagde dag. Het blijft ontzettend leuk om steeds weer nieuwe, toffe mensen te ontmoeten en zo onverwachts bijvoorbeeld in dit volleybaltoernooi te belanden. Na een aantal uurtjes flink zweten was een duik in het zwembad toen we thuiskwamen meer dan welkom!
Nu we bijna twee maanden in Kameroen hebben doorgebracht komt het einde in zicht. Maandagochtend reizen we voor de laatste keer weer terug naar Buea, om op dinsdag en woensdag een aantal Holland lessons op school te geven. Donderdag, vrijdag en zaterdag lopen we ergens hoog in de bergen, op zoek naar de top van Mount Cameroon. Daarna is het alweer tijd om afscheid te nemen van iedereen in Buea. We zullen de laatste paar dagen van onze reis bij vrienden in Douala doorbrengen, om nog even te genieten van het land, de geweldige mensen die we ontmoet hebben en het lekkere weer, voor we op 29 november terugkeren naar het koude kikkerlandje. Tot snel!