Een totaal andere wereld

Twee meiden die geen woord Frans spreken samen in een auto met een chauffeur die geen woord Engels spreekt, op weg naar een school ergens in een onbekende stad met 100.000 inwoners, zonder adres of routebeschrijving. We made it!

Na afscheid te hebben genomen van Helmig zijn we dinsdagochtend om 6 uur ’s ochtends weggereden uit Douala. Uiteindelijk kwamen we zo’n twee uur later aan op de plaats van bestemming: de Parents Mountain School in Buéa. We kregen een ontzettend warm welkom waarbij de tranen ons in de ogen schoten; de kinderen stonden klaar in een hal en zongen meerdere welkomstliederen voor ons en waren heel enthousiast om twee blanken op hun school te ontvangen. Na een korte kennismaking en rondleiding werden we naar ons verblijf gebracht. Terwijl we opgepropt in een auto een modderweg in een hele arme buurt in reden kregen we het toch wel even benauwd, maar gelukkig doemde er een redelijk mooi huis op met een veilig hek eromheen. Tot onze verrassing hebben we onderdak bij een vrouw in huis in plaats van een appartementje voor onszelf, wat we uit de contacten hadden opgemaakt. Dit maakte alles nog spannender, maar ook erg interessant om mee te maken. De vrouw waar we bij in huis zitten, Diana, is gelukkig heel vriendelijk, gastvrij en aardig. We hebben onze eigen kamers met een goed bed, wc en een soort van douche (steenkoud), maar helaas heeft de watertoevoer het al op dag 1 begeven en moeten het nu doen met emmers water… En als klap op de vuurpijl zitten we soms plotseling midden op de dag even in het donker. Maar ach, zo maken we alles een keertje mee :) Ondertussen zijn we al bij elkaar op de kamer ingetrokken en zijn we heel trots op onze geïmproviseerde klamboetent, gemaakt van touw, punaises in het plafond en tape.

Woensdag stond de eerste echte dag op de school op het programma. De wekker ging voor 6 uur af, even wennen.. We werden thuis om kwart over 7 opgehaald door de headmaster Mr. Godlove en reden samen met hem naar de school. Daar aangekomen werden we meteen aangevallen door de kinderen die aan ons begonnen te trekken en te knuffelen, net zolang tot we bijna omvielen. Ook hallo! Toen de lessen na het ochtendritueel begonnen werden wij meteen opgesplitst en verdeeld over de klassen om de lessen te observeren. Er wordt van ons verwacht dat we volgende week al zelfstandig voor de klas staan en de kinderen ook daadwerkelijk iets bijbrengen. Help!! We zullen zien of het wat gaat worden.. De docenten waren wel erg blij met onze goedgevulde koffer vol boeken, ballen, spelletjes en ander lesmateriaal wat we vanuit Nederland mee hadden genomen. Iedereen die daar aan meegewerkt heeft nogmaals bedankt!
Nadat de school om 14.30 uur klaar was zijn we met mr. Godlove en zijn assistent Peter richting hét centrum van Buéa, Bongo Square, gelopen. Ondanks dat het een vrij grote stad is aan de voet van Mount Cameroon met een prachtige omgeving ontdekten we dat er vrij weinig te verkrijgen is. Zo is er geen supermarkt en moeten we onze producten kopen bij typisch Afrikaanse standjes langs de weg. Uiteindelijk zijn we met hulp van Mr. Godlove er toch in geslaagd wat papaja’s en water te halen, waarna hij ons voor de zoveelste keer op het hart drukte niet met z’n tweeën over straat te gaan, wat ons toch een beetje een onveiliger gevoel geeft dan in Douala. Dit werd helaas meteen bevestigd toen we nog geen vijf minuten alleen stonden te wachten bij Diana’s huis (omdat er even niemand thuis was) door een man die zijn auto bij ons stopte en ons heel argwanend en intimiderend aan bleef kijken. Gelukkig reed hij na een minuutje wel door, dus niks aan de hand, maar niet echt fijn. We zijn er nu wel van overtuigd dat we in de weekenden toch liever terug gaan naar Douala om daar bij de bekende mensen even ‘thuis’ te komen, boodschappen te doen, via internet contact houden met Nederland en even op adem te komen van de indrukken die we hier in Buéa op doen.

Donderdagochtend ging de wekker weer erg vroeg af. Met een beetje improviseren is het ons gelukt onszelf een soort van te wassen.. Hopen dat het water het snel weer doet!! Daarna voor het eerst alleen met de taxi naar school gegaan, wat erg spannend was maar uiteindelijk allemaal los liep. De dag op de school was weer hetzelfde als gisteren, vooral lessen geobserveerd en af en toe wat werk van de kinderen nagekeken. Het valt ons wel op dat de leraren hier veel schreeuwen tegen de klas, (dat schijnt hier normaal te zijn) iets wat wij onszelf niet zien doen. Na schooltijd had Mr. Godlove ons uitgenodigd om mee te gaan naar zijn huis. Na een beste wandeling door over modderweggetjes en langs krotten bereikten we dan eindelijk zijn huis. Iedereen is hier zo 'openhartig', 'relaxed' en 'gastvrij' dat het op ons haast onbeschoft overkomt. Het cultuurverschil is wel echt heel erg wennen. Zo is het normaal om zonder een woord te zeggen het huis uit te lopen, om een kwartier later zonder iets te zeggen weer terug te komen en languit op de bank te ploffen. Dus... daar zit je dan. Eenmaal weer 'thuis' aangekomen hebben we niet veel meer gedaan. 'S avonds deed het water het gelukkig weer en werd de ijskoude douche met open armen ontvangen! Toen het 'al half 9!?!' was zijn we maar snel het bed ingedoken, je komt hier snel genoeg in een nieuw ritme. Vrijdagochtend weer een ochtendje school, om 1 uur hadden we alle klassen wel gezien en wilden we met Mr. Godlove overleggen over het plan van volgende week. Hij was alleen naar een 'meeting' (dat hebben ze vrijdagmiddag wel vaker..) en zou dus niet meer terugkomen. Dus toen maar naar huis gegaan, wat gegeten, spullen gepakt en op naar een nieuw avontuurtje: de reis naar Douala.
Opgepropt met 19 anderen in een klein, oud, gammel, half kapot en normaal gesproken 10-persoons busje reden we aan het eind van de middag naar Douala. Geen idee hoe de reis zou verlopen gingen we maar gewoon op pad. Na een aantal random stops waarbij de chauffeur zonder een woord te zeggen ineens uitstapte en 10 min later weer terugkwam en vrolijk doorreed, onderhand ook al 4x ingehaald door een kudde koeien die midden over de weg liep, kwamen we uiteindelijk na zo'n 1,5 uur aan bij de eindbestemming, maar nog ver verwijderd van Helmig's huis in Douala. Gelukkig was er een vrouw die ons naar een taxi hielp zodat we veilig het laatste deel van de route af konden leggen. Wel probeerde een enge man ons nog te bestelen, in één beweging was Emily's tas open.. Gelukkig hadden we daar expres geen waardevolle spullen in gestopt en hadden we meteen door dat de man niet per ongeluk tegen ons aan botste en zijn we snel de taxi in gegaan. Na nog wat druk verkeer in Douala, een gekantelde vrachtwagen midden op de weg en heel wat gaten kwamen we rond een uur of 7 veilig aan bij Helmig thuis. Even bijkomen van alle veranderingen en indrukken... 'S avonds nam Helmig ons meteen weer uit eten naar een van de beste restaurants in Douala waar na 10 minuten de stroom ook uit viel, maar goed, daar waren wij wel aan gewend :) Heerlijk gegeten en gekletst met een Libanese vriend van Helmig. We waren pas laat thuis en sliepen meteen (lees: Erin sliep meteen) omdat we zo moe waren.

Dit weekend dus weer even genieten van de westerse wereld, een douche en contact met Nederland. In Buéa kennen ze het woord of de omschrijving van WiFi niet, dus na dit weekend duurt het weer even voordat we jullie weer op de hoogte kunnen brengen. Foto's volgen vandaag nog!

Heel veel liefs van ons